Her yıl küçük çocuklar eğitim öğretim hayatına giriş yapıyor. Bu önemli adımda en büyük sorumluluk velilere yani anne babaya düşüyor. En az okul hayatına başlayacak çocuk kadar heyecanlı olan anne babalar duygularını özellikle endişelerini çocuklara belli etmemeli. Çünkü bu durum çocukta da kaygıya hatta korkuya yol açabilir. Daha okula başlamadan böyle hisseden çocukların okul hayatında başarısız olması olasıdır.
Okula başlamak uzun bir süreçler bütünüdür. Anaokulu, ilkokul, ortaokul, lise ve üniversite diye ilerler. Bu süreç ile çocuklar birçok yenilik ile tanışır. Her anne baba okula başlama yaşı gelmiş olan çocuğu için en iyi kararı verme konusunda endişe ederler. Her ne kadar çocuğun yaşı okula başlamak için yeterli olsa da, anne baba için bu yeterli bir koşul değildir. Ebeveynler , “Acaba çocuğum okula alışacak mı?”, “dersleri iyi olacak mı?”, “Arkadaşları nasıl olacak ve onlarla anlaşabilecek mi?”, “çocuğum öğretmenini sevecek mi?”, ‘’ çocuğum okulda mutlu olacak mı?’’, ‘’okulda kişisel ihtiyaçlarını tek başına karşılayabilecek mi?’’ gibi endişeli düşünceler içinde kaybolurlar. Çocuklarda ise bu konu korku olarak gün yüzüne çıkar. Çocuklar okula alışma sürecinde ağlayabilir, agresif tutum sergileyebilir, yalnız kalmak istemeyebilir ya da yemek yemeyi istememek gibi ters tepkiler verebilirler. Çocuğun bu tepkilerin asıl sebebi okulla ilgili bir şey bilmemesi ve aile güvencesinden uzaklaşması yer alır. Bu ve benzeri sebepler yüzünden anne babaların sakin ve pozitif bir tavır içinde olması ve çocuğa bu şekilde yaklaşması gerekir. Panik ve endişesini çocuğa belli eden anne-babalar, çocukları çok olumsuz etkileyebilir. Çocukların endişeleri gerek okulda gerek öğretmenler ile konuşarak gerekse de psikolojik danışmanlarla konuşarak ortadan kalkabilir. Bu süreçte en büyük görev ve sorumluluk aile bireylerine düşer.
Okula yeni başlayan çocuğa sakın “Korkma”, “Kötü bir şey olmaz”, “Sakın endişelenme” gibi şeyler söylemeyin. Çünkü tek başına “Korkma” kelimesi bile çocuklar için korkuyu çağrıştırmaktadır. Bu tarz cümlelerden kaçınmalısınız. Bunların yerine, “Okul senin ikinci evin”, “Öğretmenlerin annen ve baban gibi”, “Öğretmenlerine güvenmeli ve her sıkıntını onlara anlatmalısın” tarzında cümleleri kurulmalıdır. Bu tarz olumlu yaklaşımlar çocukta da pozitif duyguları oluşturur. Çocuklara, “Böyle davranırsan sana kızarlar”, “Arkadaşların seni yanlarında istemez” gibi cümlelerin yerine “Sen çok yetenekli bir çocuksun”, “Arkadaşların seni çok sevecek”, “Arkadaşlarınla eşyalarını paylaş, paylaşmak iyidir” gibi cümlelerle yaklaşmak çok daha doğru olacaktır.
Okula yeni başlamış çocuklara “Derste parmak kaldır, bildiğini söyle” demek yerine “Bana da okulda öğrendiğini öğretir misin? Ben de sana işte neler yaptığımı anlatırım” gibi cümleler kurun bu şekilde bilgi alın. “Öğretmen sana ‘aferin’ dedi mi?”, “Dersini yaptın mı?” gibi cümleler asla ve asla söylenmemelidir. İş hayatından örnekler vererek onun size kendisini ve yaşadıklarını anlatmasını sağlayın. Bu şekilde anne ve babalar çocuklarının okuldaki performanslarını, gün içinde neler yaptıklarını ve yaşadıklarını öğrenebilirler. Çocukla iletişimi sağlam tutmak oldukça önem arz eder.
Çocukların sorumluluk almasını sağlamak eğitim hayatında oldukça mühimdir. Örneğin 20 dakika erken kalkıp kahvaltı yapmasını sağlayın. Akşamları uyumadan önce okul çantasını hazırlamasını sağlayın. Bu tarz şeyler onun yavaş yavaş sorumluluk sahibi bir birey olmasını sağlayacaktır. Bu sorumluluk duygusu gerek eğitim hayatında gerekse de normal yaşantısı için çok önemlidir.
Bu makaleyi okudunuz mu ?
Çocuğunuzun üstüne çok düşerek büyütmenizin oldukça olumsuz sonuçları vardır. Örneğin tüm işlerinin anne ve baba tarafından yapılması örneğin yemek yemesi, tuvalet ihtiyacının giderilmesi gibi şeyler. Bu tarz şeylerin ebeveynler tarafından yapılması çocuğun okul hayatına adapte olmasını zorlaştırır. Annenin sürekli çocuğun yanında olması en ufak şeyde yardımına koşması çocuğun eğitim hayatına alışmasını geciktirir ve hatta çocukta özgüven eksikliğine yol açar.